28 september was het zover. Lesley, Orlando en Cheryl brachten mij naar Schiphol. Na het afgeven van mijn bagage nam ik ook van hen afscheid en liep richting de paspoortcontrole. Hierna richting de gate om te boarden. De rij was nogal lang dus ik besloot om eerst nog even thee te gaan drinken op één van de bankjes tegenover de gate. Hier ontmoette ik de eerste medereizer al. Ghaley, uit Bhutan. Een kleinland naast India, waar je als toerist zijnde niet zomaar binnen komt. We raakte aan de praat. Hij vertelde over zijn land en het verschil met India. Als ik naar Bhutan wilde komen moest ik hem dit zeker laten weten. Ik voegde hem als vriend toe op facebook. Altijd handig om een contact in Bhutaan te hebben, je weet nooit waar het goed voor is! haha.. De rij van de gate was inmiddels een stuk korter dus gingen ook wij in de rij staan.

Daar ging ik dan. Voor de tweede keer het vliegruig in richting India. Dit keer vloog ikvan Amsterdam naar Delhi. Dit keer ook met een ander intentie en voor een nog langere tijd. 131 dagen om precies te zijn! 131 lang alleen maar leuke dingen doen. Ik moest gelijk denken aan het kaartje wat ik voor vertrek kreeg van Stephany. Ze gaf me een kaartje met de tekst: Als je doe wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken. Een citaat van Mahatma Ghandi. In India DE vredes held. Hoe toepasselijk was dat kaartje geweest. Werken zou ik in ieder geval niet gaan doen!

De vlucht naar Delhi zou ongeveer zeven en een half uur duren. Bij binnenkomst van het vliegtuig zocht ik naar mijn stoel. Toen ik hier aankwam zag ik dat er al iemand zat. Ik vroeg of hij misschien verkeerd zat. De man vroeg mij, in gebrekkig engels en met wat gebaren, of ik wilde ruilen van stoel. Ik wilde al bijna zeggen; nou nee meneer, deze stoel heb ik uitgekozen omdat hij bij het gangpad zit. Natuurlijk niet wetende waar de man zat. De man wees vervolgens in de richting van zijn stoel. Was ik even blij dat ik nog niets had gezegd! Het was de stoel naast de nooduitgang. oftewel en stoel zonder stoel ervoor, oftewel heeel veeel been ruimte. Nou dat wilde ik natuurlijk wel! Ik checkte nog even of de man het zeker wist omdat er voor deze stoelen normaal vijftig euro betaald word. Had ik even geluk!
We vertrokken om 13:50 uur en rond 01:15 uur, lokale tijd, landen we op Indira Ghandhi International Airport in Delhi. De avond voor vertrek had ik snel nog even een hotel geboekt zodat ik bij aankomst niet nog moest gaan zoeken. Het hotel had me reservering bevestigd en gevraagd of ik gebruik wilde maken van hun taxi service, zodat er een chauffeur klaar zou staan om me naar het hotel te brengen. Graag! ik had dus terug gemaild dat ik dit graag wilde. Verder geen reactie meer gehad. Toen ik landde hoopte ik dus een Indiër te zien welke een bordje zou vasthouden met Nathalia erop. Helaas, dit bleek niet het geval. Hmm.. was dit vorig jaar ook al niet zo geweest? Haha.. Opzich was ik iets eerder dan gepland geland, het leek me dus wel zo aardig nog even te wachten om een taxi van de taxistandplaats te nemen. Ik had nog geen Indiaanse simkaart dus het zou te duur zijn om naar het hotel te bellen. Vervolgens liep ik naar de beveiliging van het vliegveld. Ik vroeg of ik naar binnen kon om daar te telefoneren. Dat mocht niet meer, ik was al buiten. Fijn! Al snel werd ik aangesproken door een Amerikaan. Hij had het zelfde probleem, ook zijn taxi was er niet. We besloten een taxi te delen. Het duurde even maar uiteindelijk zaten we in de taxi richting onze hotels. We zouden eerst mij afzetten en daarna de Amerikaan, van wie ik ze naam niet meer weet. Waarschijnlijk was ik veels te moe om dit te onthouden. Toen we vervolgens stopte bleek eerst de Amerikaan afgezet te worden. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest. We hadden namelijk een bedrag afgesproken wat we zouden delen. De Amerikaan zou het laatste gedeelte zelf betalen. Dit zou twee honderd roepies zijn, Hmm.. ik wist niet of ik genoeg roepies had. Ik had eerder in Nederland van Marjolein haar overgebleven roepies gekregen. Op het vliegveld niet gepind aangezien ik een taxi van het hotel had verwacht. Misschien niet zo slim. Gelukkig betaalde de Amerikaan de tweehonderd roepies. Erg aardig. Opzich ook niet zo schokkend want het is omgerekend maar 2,90 euro maar toch! In India kun je er meer van doen dan in Nederland en voor de gemiddelde Indiër is het gewoon een hoop geld. Maar goed.. op naar mijn hotel dus. Bij het uitkiezen van het hotel had ik tussen twee hotel getwijfeld. Bij de één hadden veel mensen bij de review aangegeven dat het moeilijk te vinden was. Deze dus maar niet gekozen. aangezien ik geen zin had om s'nachts door de wijken van Delhi te moeten rond rijden. Maar helaas! Dit gebeurde alsnog. De taxichaffeur wist niet precies waar het hotel was en toch zeker een half uur waren we aan het zoeken. Zelfs de mensen in de omgeving wisten niet precies waar het hotel was. Uiteindelijk belde hij naar het hotel, dit nummer had ik gelukkig uitgeprint. Na nog meer zoeken en vragen kwam ik dan eindelijk aan! Mooi, want ik was echt heel erg moe en wilde graag mijn bed in. Om 03:30 uur lag ik dan eindelijk te slapen. Mijn eerste nacht in India, in Delhi..